Gastblog: Jezelf durven zijn

Achteraf realiseerde ik me pas ik dat ik bij binnenkomst al voelde dat er iets niet klopte. Het was mijn zoon die sneller was dan ik en zich niet liet leiden door de autoriteit van de waarnemend tandarts. Het was haar houding, haar uitstraling en haar focus op de klok die verder tikte. Een nauwelijks zichtbare en vooral tijdrovende aanpak als je een kind voor je hebt dat wil begrijpen wat je gaat doen. De vrouw, getekend door beperkt geduld, liet hem de keuze: ‘of je doet het op mijn manier, of je gaat naar huis’. Het was het laatste waar mijn dappere zoon voor koos.

‘Liever kiespijn dan nu geholpen, bij onze tandarts voel ik me tenminste veilig’, aldus de woorden van een jongen van 9. Vier dagen later werd hij met vier verdovingen verlost van zijn kies door onze tandarts Hans. Dansend ging hij heen en zingend kwam hij terug. Bijzonder eigenlijk. Wat doet Hans wat de waarnemer niet doet? Je kunt je er een voorstelling van maken.

Interessanter vind ik de vraag hoe mijn eigenzinnige zoon eigenlijk handelt. Zonder gene van ‘wat de bedoeling is’, gewoon heel dichtbij zichzelf maakt hij een logische keuze. Een kwestie van lef zou ik zeggen. Ik stond er bij en keek er naar, zelf geïntimideerd door de waarnemer als autoriteit, die mij maande mijn zoon hartig toe te spreken.

Mijn zoon is anders dan anderen. Hij weet wat hij wil en steekt dat niet onder stoelen of banken. Voor anderen is dat soms lastig. En daarmee voor hem. We leren in systemen iets op een bepaalde manier te doen, op te lossen. Zoals het hoort, zoals wij met elkaar afgesproken hebben. Als jij dan net even anders kijkt, naar het totale plaatje bijvoorbeeld in plaats van lijnen of in beelden in plaats van letters, dan heb je een bewogen schooltijd.

Een zoektocht voor een kind of volwassene, die niet in het systeem past. Het algemene verlangen heerst om er een etiketje op te plakken, zodat we het in het systeem kunnen snappen en kunnen behandelen of dempen. En dat terwijl er zo veel historische voorbeelden zijn dat juist “het anders zijn” de toegevoegde waarde is voor verandering.

Historisch bewijs of niet, toch niet zo gemakkelijk. Het vergt in de basis durven zijn wie je bent, anders dan de ander, en vraagt een grote dosis aanpassingsvermogen. Waar ben ik en wie zit er voor mij, waar liggen de grenzen en hoe kan ik hier aansluiten vanuit mijn eigen ik. Je kunt het doseren of beteugelen noemen of een kunst om te bewegen. Met de eigen waarden als belangrijkste basis.

Naast moeder van drie prachtige zonen werk ik dagelijks met dappere dokters en wetenschappers om voorbij grenzen te kijken en innovaties te ontwikkelen. Het vergt lef om jezelf te kunnen zijn en buiten de lijntjes te kleuren. Maar het levert ook op. Jezelf zijn geeft kleur, het inspireert, het brengt je op ideeën, het herinnert je aan het kind zijn en het doet bewegen. Ik geloof dat we er een mooiere wereld mee kunnen creëren.

Vanuit die gedachte en met de onbevangenheid en het lef van kinderen als bron, heb ik het kinderboek Vlindertaal geschreven. Vlindertaal gaat over een diertje dat leeft in een blauwe wereld en houdt van rood. Het is bedoeld voor kinderen vanaf 5 tot 99, als inspiratie, als steun en als bevestiging.

‘Toen ik in de blauwe wereld leefde, ging ik steeds meer van blauw houden. Niet van dat echte blauw maar van turquoise de kleur van de zee. Nooit meer zag ik iets dat op rood leek. Ik zei zelfs dat ik niet van rood hield, dat dacht ik toen echt.’

Als je anders denkt dan anderen, dan maakt je dat soms boos of verdrietig. In Vlindertaal wordt de lezer meegenomen in de reizen van het diertje dat ondertussen vragen stelt. Wat doe jij eigenlijk als je boos bent? of: Wat is jouw lievelingskleur? Met al die vragen volgen lessen op het pad van het diertje, waarvan de simpelste blijkt: Het enige wat je te doen hebt is kijken in de spiegel. Dat wat jij geeft aan de wereld, dat ben jij. Als je van rood houdt: hou dan van rood, wil je rennen: ren, als je wilt zingen: zing dan!

Hoe mooi zou het zijn als we dat allemaal zouden kunnen, hoe mooi zou de wereld er dan uitzien? Als we allemaal ons zelf zouden durven zijn.

De rust en toewijding die tandarts Hans heeft om onze zoon te begeleiden diezelfde rust en toewijding heeft Lilian in de begeleiding van hem in wat dit jaar komen gaat. Met veel geduld kan onze zoon zichzelf zijn. Net wat anders en o zo bijzonder. Dank je wel Lilian.

Dit keer een Gastblog geschreven door:
Barbara Kerstens (moeder van drie zonen en is werkzaam in haar eigen bedrijf)

Vlindertaal is te koop via www.vlindertaal.nl en kost 15 euro.

Tot de volgende keer 😉